Volgens William James heeft onze hedendaagse cultuur een probleem met denken over leven na de dood.
Allerlei populair-wetenschappelijke werkjes beweren keer op keer dat ons spirituele leven volstrekt afhankelijk is van de werking van de hersenen.
Hoe is het dan mogelijk dat die functie blijft bestaan, nadat dit orgaan niet meer bestaat?
Hij poneert dan de volgende stelling:
Het denken is een functie van de hersenen.
De vraag is dan, dwingt deze theorie ons werkelijk het geloof in onsterfelijkheid op te geven? Moet ze echt het logische denken volgen en de hoop op een hiernamaals opgeven voor de plicht om alle consequenties van een wetenschappelijke waarheid te aanvaarden?
'Ja', zullen de meeste mensen zeggen. 'Nee', zegt William James, 'stoom is toch ook niet het ultieme doel van de fluitketel?'
Met grandeur, humor en milde ironie presenteert de filosoof William James twee bezwaren tegen de stelling dat 'hersenen slechts een productieve functie hebben'.
Het is fascinerend hoe James' ideeën aansluiten bij een aantal hedendaagse gedachten over het 'hiernamaals'.
Het is deze actualiteit die dit scherpzinnige betoog de lof toekent van een kleine klassieker.
