In 2016 verloren Martin Los en zijn vrouw Nelleke binnen een jaar hun volwassen dochter Rosa aan een slopende ziekte. Een tijd van ontreddering, afscheid en verdriet. Enkele weken na haar dood begint vader en priester Martin Los plotseling te schrijven. Elke ochtend vroeg ('Ik kon toch niet slapen'). De plotselinge dood van zijn dochter brengt herinneringen naar boven. Herinneringen aan zijn eigen jeugd. Aan de jeugd van Rosa in het jonge gezin Los. Herinneringen aan zijn eigen levenspad, zijn jaren als predikant, de overstap met zijn vrouw naar de rooms-katholieke kerk, zijn priesterwijding. Hoe het is om je dochter bij te staan als vader, en andere stervenden en rouwenden als pastoor. Hoe anderen reageren op de gebeurtenissen. Met 'het ergste wat je kan javascript:apex.submit(%7Brequest:'VERZENDEN_ONDER'%7D);overkomen', als terugkerend refrein.
Het boek dat Martin Los geschreven heeft ('Het voelt als een gift van Rosa aan mij') , is een adembenemend relaas over de wendingen die een mensenleven neemt. De plek van God daarin. Een boek in 37 fragmenten, want Rosa werd 37 jaar. Een ontroerend, persoonlijk boek van een begenadigd schrijver.
