‘Ze was niet in staat enig verband te zien tussen haarzelf zoals ze vroeger was en zoals ze nu was, en ze kon niet begrijpen hoe ze eenzaam en bang kon zijn met een man en twee kinderen in huis. Ze stond daar tegen de kinderen te praten over de heerlijke dag die ze morgen zouden hebben, en ze was zich volledig bewust dat ze zich steeds somberder voelde worden.’ (Uit ‘Kerstavond’)
Maeve Brennans belangrijkste onderwerpen zijn eenzaamheid, kwetsbaarheid, wanhoop, spijt en angst. Ze schreef vaak over ongelukkige, liefdeloze huwelijken, en over bekrompen en teleurgestelde mensen met treurige levens. Haar ‘studies’ van hun relaties hebben vaak een navrante ondertoon. Veel van het verdriet wordt veroorzaakt doordat de rigide katholiek-Ierse samenleving het individu restricties oplegt waaraan niet te ontkomen valt.
Toch zijn haar verhalen ook hoopvol, eenvoudigweg omdat zij ze opschrijft, waarmee ze een daad van verzet pleegt tegen de verstikkende wereld waarin haar hoofdpersonen leven.
