In Fundering voor de metafysica van de zeden, verschenen in 1785, verkent Immanuel Kant voor het eerst de ethische consequenties van zijn beroemde Kritiek van de zuivere rede uit 1781. Bij het formuleren van een antwoord op de vraag naar het moreel goede stelt Kant niet het resultaat van menselijk handelen centraal, maar de gezindheid van waaruit dat handelen plaatsvindt. De voorwaarde die deze gezindheid mogelijk maakt meent hij gevonden te hebben in de autonomie van de menselijke wil. De Fundering is een van de meest invloedrijke geschriften binnen Kants oeuvre, en een cruciaal werk in de geschiedenis van het denken over moreel handelen.